Тыныштықбек Әбдікәкімұлы. Қош бол, Қара Шал!

 

Төлеужар Ибраһим рухына

  Уай, Қара Шал, Біресе, ашып тастап өлең аңқыған Түнге есік, Біресе, көңілімізден Күн көшіп, Біресе – пенделерге мінгесіп, Періштелермен үндесіп, біресе, Тірлік етіп келдік, соңыңнан құбыла ілесе. Тұрмыз енді алтын сүйегіңді күзетіп. Мұндайда, Барша қызықтан Бір тамшы көз жасы ауыр, мың есе!
Өмір дегенің – көлеңкесіндей ғана жұмақтың. Ұзағанда, – бір-ақ күн. Сол, бір-ақ күннің мыңжылдық тауқыметіне Сен секілді өте алады шыдап кім! Алыс та болса Алашыңа тілеген мұрат тым, Абайдың жұпар жырымен Дала балбалдарын да жылаттың!.. Міне, Қара Күз бізге қапалы қар-көзімен де қарайды. Мұңайған мұз-көзімен де қарайды. Әлі талай да талай өкінерміз, жарайды. Сен, сірә, Құдаймен келісіп, Іздеп кеттің-ау Ибраһим-Абайды!.. Жамандықта болмас ымыра. Уақыт – ғайып зымыран. Үйренсек едік, Өзіңдей Көненің дана...лығынан!.. Арттағыға сенен де сөз қалды, Аузыңнан көркем бұрқырап ақылыңдағы шұғылаң! Иә, Қара Шал, Жақсының көкірегіндегі қиял – бай, Басынан жасыл ну қаулатқан бұландай!.. Жаныңды нұрға бөлемеп едік тіріңде. Тәніңді гүлге бөлеп қойдық, ұялмай... Енді, Жарқын бейнең ғана – жұбаныш, Жадымызға жазып қалдырған дұғаңдай. Қош бол, Қара Шал! Тыныштықбек Әбдікәкімұлы 25. 11. 2017.